KP

Ojciec Eve postanowił zostawić malutkie zawiniątko pod drzwiami swojego serdecznego przyjaciela bez żadnych wieści. Nie chciał mieć zanadto obowiązków, zajmować się brzdącem poczętym przez tą piękną, ale dosyć tajemniczą i niebezpieczną kobietę, tym bardziej że ona też nie chciała.
Joe kiedy tylko otworzył drzwi i zobaczył niespodziankę, wiedział już, że tego właśnie się spodziewał. Nemezis miała dziwne upodobanie do niezaangażowanych i dziecinnych mężczyzn, którzy na widok dziecka robili natychmiast w tył zwrot i uciekali w popłochu, zanim w ogóle bogini zdążyła cokolwiek powiedzieć. Co nie znaczy, że dzieci z satyrem miały o wiele gorzej. Co to nie. Joe surowo podchodził do tematu wychowywania dziecka, właściwie “szkoląc go już na herosa” (co znaczy po prostu naukę zielarstwa, technikę tworzenia prymitywnych pułapek i broni, skradania się, survivalu), niż ucząc jakichkolwiek innych wartości.
Mała Eve przypominała z wyglądu swoją matkę modliszkę, jej czarne włosy lśniły w słońcu a skóra opalona i zdrowa jak nigdy. Joe z zapałem czytał jej antyczne mity na dobranoc, nigdy nie gaworzył do niej, ani się z nią nie bawił. Dzieciństwo Evy balansowało pomiędzy ciężką pracą a radosnymi jazdami na konikach. Pomiędzy bieganiem w lesie a żmudnym szukaniem idealnie giętkiej gałązki do stworzenia łuku.
Joe nie pozwalał Evie zasmakować komfortu, lenistwa, jednak z czasem zaczynał obawiać się o umiejętności społeczne dziewczynki, które przecież też były potrzebne w obozie herosów. Skłoniło go to otworzenia stajni dla innych ludzi, którzy chętnie wykupywali lekcje z jazdy konnej. Dzięki temu Eve zaczynała mieć kontakt z rówieśnikami i widocznie służyło jej to, a Joe mógł sobie pozwolić na malutkie luksusy za niewielki zastrzyk gotówki.
Eve rosła na bardzo silną i zahartowaną kobietę, uczyła się coraz więcej o różnych zwierzętach, roślinach, jednak również zadawała pytania i interesowała się tym, co dla Joego było istną głupotą. Zastanawiał się, czemu dziewczynka tak bardzo interesuje się swoimi koleżankami i kolegami, pyta o jakąś głupią szkołę i różne rzeczy, których satyr nie zamierzał jej tłumaczyć. Nieznośne dziecko jednak nie przestało drążyć i biedny starzec postanowił kupić jej po prostu parę książek, musiał również przeboleć, że przez to Eve nie może skupić się na czymś pożytecznym.
Joe również nie miał żadnych trudności, aby w wieku dziesięciu lat oddać dziewczynkę do obozu. Dla niej to znaczyło więcej przygód, więcej dzieci a Joe nie bał się, że się odnajdzie w tym nowym środowisku.
Eve rzeczywiście odnalazła się znakomicie, zwłaszcza jeśli chodzi o treningi. Z kontaktami społecznymi było gorzej, gdyż różniła się od innych dzieci, nie była tak rozbrykana i raczej posępna. No i zazdroszczono jej sukcesów i olbrzymiej wiedzy. Eve nie chodziła do normalnej szkoły, więc dużo rzeczy “normalnych” nie znała, dopiero za sprawą wyrozumiałych przyjaciół nauczyła się korzystać z technologii.
Eve nadal chce poszerzać swoją wiedzę na temat technik walki, spędza dużo czasu waląc w manekiny pod czujnym okiem trenera, którego zaczęła lubić.

Eve uwielbia zabawy ruchowe, przebywanie na świeżym powietrzu, rustykalne wnętrza i nieskrępowany, dziki tryb życia. Uwielbia również rywalizować i być najlepszą. Umie tylko to, co wedle jej dziadka było najprzydatniejsze.

Eve jest małomówna ku zdziwieniu wszystkich, odzywa się pomrukami oraz lakonicznymi słówkami. Więcej zatrzymuje dla siebie. Wynika to ze spartańskiego wychowania dokonanego przez jej ukochanego dziadka.

O ile całkiem nieźle radzi sobie w dziczy, to kompletnie nie wie jak zachować się na różnych uroczystościach, w bogatych miejscach, gdzie wymagana jest znajomość etykiety. Czuje się nieswojo w obcisłych, eleganckich ciuchach.

Eve uwielbia zwierzaki i zwierzaki uwielbiają ją. I to wszystkie; węże i pająki również jej niestraszne. Całkiem nieźle idzie jej oswajanie.

Kim jestem?
To pytanie krążyło kobiecie w głowie odkąd tylko powróciła do niej świadomość. Rzeczywistość wąskim strumieniem objawiała coraz to gorsze wieści, a wiele wciąż pozostawało tajemnicą.
Siedemnaście lat temu została przywieziona do szpitala w ciężkim stanie. Życie leniwie opuszczało zniszczone ciało, aż okazało się to dla niego niemożliwe i pozostało tak w stanie zawieszenia. Kalejdoskop pór roku odliczał kolejne lata, które wraz z utratą nadziei zapowiadały coraz czarniejszy scenariusz ewentualnego powrotu. Utrzymywana była w śpiączce przez tak długi czas, gdyż z powodu swoich ponadprzeciętnych zdolności regeneracyjnych stała się pewnego rodzaju legendą wśród okolicznych lekarzy.
Siedemnaście lat temu opuściła obóz bez zamiaru powrotu, czym tylko sprowadziła na siebie zgubę. Kilka tygodni wolności okupiła dekadą snu, który pozbawiony był obrazów i przeżyć. A po przebudzeniu miała wrażenie, że minęła zaledwie kilka chwil.
Nowy rozdział był białą kartą. Zaczynała od absolutnego zera – ćwiczenia z trzymania łyżki w dłoni, nauka chodzenia, przypominanie brzmienia własnego głosu. Chociaż ciało z miesiąca na miesiąc powracało do dawnej świetności, umysł wciąż stał w miejscu. Nie pamiętała co ją spotkało, nie pamiętała gdzie mieszka, nie pamiętała kim jest. W samotnym cierpieniu skupiła się na walce z fizycznością, by jak najszybciej wyruszyć w wędrówkę odnalezienia siebie.
Minęły równo dwa lata, odkąd zakończyła leczenie. Leżała w łóżku, znów w obozie. Szczęśliwe zrządzenie losu sprowadziło ją do miejsca, które było dla niej domem, lecz o tym pamięć spłukała się podczas dekady snu. Powtarzała wielokrotnie w myślach swoje imię, odzyskane niczym najdroższy klejnot rodowy. Powtarzała, by tym razem nigdy nie zapomnieć.
Wstała szybko, pragnąc kontynuować obraną sobie misję – pozbierać okruchy pamięci po sobie rozsypane po całym obozie.

– Jej imię z greckiego oznacza "tą, która się chowa", zaś nazwisko kotlarza, twórcę naczyń i urządzeń miedzianych.
– Przed wypadkiem znacznie lepiej potrafiła kontrolować swoje emocje. Nie była też społeczną amebą.
– Podczas pobytu w obozie nie była specjalnie popularna, nie wyróżniała się też niczym. Jeśli ktoś ją mógł pamiętać, to jako samotniczkę skupioną na treningach i niegrzeczne, buntownicze dziecko.
– Odeszła z obozu, gdyż miała dosyć takiego stylu życia i tęskniła za rodzinnymi stronami.
– Wypadku właściwie mogła się spodziewać jako heros poza obozem, ale co zrobisz.
– Wyznaczony do obserwowania jej opiekun uratował ją od jeszcze gorszego losu ściągając ją do najbliższego szpitala. Niestety gdy tylko jej życie zaczynało wracać do normy po śpiączce, sam zginął, nim miał okazję pomóc Cal odnaleźć siebie. Obóz zgubił jej ślad na dłuższy czas, lecz w końcu odnaleźli ją i zaproponowali powrót, na co się zgodziła.
– Nie wie czemu, ale ciągnie ją do europejskich ubrań ze schyłku XIX wieku.
– Nie ogarnęła jeszcze wszystkich zmian jakie zaszły na świecie od czasu jej wypadku.
– Przechowywany podczas jej nieobecności w obozie prezent od ojca – broń biała o długiej, prostej i jednosiecznej głowni; posiada ząbki po obu stronach w pobliżu jelca; jelec niewielki; rękojeść nieozdobiona; broń do użytku jedno- i dwuręcznego. W stanie spoczynku zaklęta w wisior o kształcie zwierzęcego kła.
– Zupełnie nie identyfikuje się ze swoim wiekiem, przy czym biorąc pod uwagę punkt powyższy, często czuje się wręcz jeszcze starsza, niż jest.
– Takie mini-kalendarium dla podsumowania:
0-11 lat -> z matką w Grecji
11-21 lat -> w obozie
21 lat -> ucieczka do rodzinnej Grecji i wypadek
21-31 lat -> śpiączka
31-36 lat -> rehabilitacja i mieszkanie w szpitalu (ze względu na swój stan psychofizyczny i brak kogokolwiek, kto mógłby się nią zająć, nie mogła pozwolić sobie na mieszkanie poza szpitalem)
36-38 -> odzyskiwanie autonomii i poszukiwanie siebie
38 -> powrót do obozu

Ten wieczór miał być celebracją. Po ostatniej kłótni z Mią miał zamiar odpuścić sobie tę imprezę. Pojawiłby się tam tylko po to by poderwać kilka herosek, które mają wystarczając rozsądku by mu odmówić. To mógł robić każdego innego dnia. Przynajmniej nie musiałby się wciskać w garnitur, który tak cholernie krępował mu ruchy i sprawiał, że nie mógł wziąć pełnego wdechu bo kilka guzików wyskoczyłoby mu z koszuli. Mimo wszystko nie miał zamiaru się wycofać. Samą swoją obecnością odstraszy znaczne grono adoratorów, a Ci, którzy zostaną szybko się wycofają gdy zamieni z nimi dwa słowa. Głównie z tego powodu pojawił się w namiocie odstawiony jak stróż w boże ciało. Krawat niemiłosiernie uciskał mu grdykę, co jasno i wielokrotnie zaznaczał wciskając za niego palec i lekko poluzowując. Przyglądał się wszystkiemu z okolic sceny. Jak można było przewidzieć, jego siostra wyglądała jak zawsze zjawiskowo. Dopóki znajdowała się na parkiecie nie spuszczał z niej wzroku. W końcu, gdy jakiś półgłówek zdobył się na odwagę by poprosić ją do tańca, Luke interweniował samemu robiąc to samo zanim ktoś inny miałby chociażby tę sposobność. Podczas przemówienia stał obok Mii jak anioł stróż, tylko o wiele przystojniejszy.
Wybuch był cholernie niespodziewany. Na tyle, że Luke zadziałał czystym refleksem oraz zmysłem przetrwania, ale nie swojego, tylko swojej siostry. Rzucił się z nią na ziemię zakrywając własnym ciałem. Siła eksplozji oraz towarzyszący jej huk sprawiły, że wszystkie zmysły skupiły się tylko na poparzeniach, których właśnie doświadczały jego plecy oraz wielu rozcięciach od odłamków sceny. O siniakach nawet nie ma co wspominać, bo te pojawiły się na całym jego ciele. Potrzebował chwili by się ogarnąć, w której nadal dociskał dziewczynę do parkietu. W końcu podniósł się na czworaka podpierając dłońmi przy jej głowie. Wyglądało na to, że nie odniosła żadnych większych obrażeń, ale straciła przytomność. Dar jego ojca już zaczynał goić jego rany, aczkolwiek nie było mowy o tym by dźwignął ją na plecy i zabrał jak najdalej od obozu. W tym momencie w dupie miał portale otwierające się w miejscu, gdzie jeszcze chwilę temu stała cena czy dogorywania innych herosów. Dla niego liczyło się bezpieczeństwo tylko jednej osoby. Pomimo przeraźliwego bólu adrenalina robiła swoje. Udało mu się zaciągnąć dziewczynę za przewróconymi stolikami do jednej ze ścian. Przecięcie materiału nie było problemem. Po drugiej stronie również panował chaos. Stało się to, co nigdy prawa stać się nie miało. Zostali zaatakowani. Tyle wart byłe zapewnienia tych wszystkich bóstw, że będą tutaj bezpieczni.
Jego dar pracował już na tyle sprawnie by pozwolić mu na wzięcie siostry na ręce i lekki trucht. Nie odbiegł jednak dalej niż kilkadziesiąt metrów, jak coś ostrego musnęło jego prawą nogę na tyle głęboko, że stracił równowagę i runął na jedno kolano wypuszczając z rąk dziewczynę. Fortuna bądź boska łaska jednak dziś się do niego uśmiechnęła. Leżała teraz pod nogami jego przyjaciela.
- Zabierz ją stąd Rudeford. No już, spierdalaj stąd! - warknął oglądając się za siebie oraz majaczące tam cienie trzech sylwetek na tle płonącego namiotu.
Dwa z nich nagle ruszyły w ich stronę dzierżąc w dłoniach ostre narzędzia. Ich błędem była próba przekroczenia defensywy, którą prezentowało ciało syna Baldura. Pewnie spodziewali się, że po tym wszystkim Luke nie będzie się w stanie zbytnio ruszać. Nic bardziej mylnego. W jego dłoniach pojawił się ogromny topór podarowany mu przez ojca. Jednym ruchem odrąbał głowę przeciwnikowi po swojej prawej, drugiemu po prostu wbił ostrze w czaszkę. Ostrze zdawało się rozbłysnąć błękitnym blaskiem kosztując krwi. Luke wyprostował się stając na równych nogach. Wyciągnął ostrze z łba jakiegoś, niegdyś, herosa, zamachnął się strzepując z niego krew by w końcu odwrócić się do trzeciej postaci idącej w jego stronę z dwoma kamami. Rozpoznał w niej swojego przyjaciela, który miał zginąć na misji jakieś dwa lata temu.
- I to jest właśnie Nieśmiertelny Luke. Mówiłem im, że eksplozja cię nie powali, ale niee... Przecież nikt w promieniu iluś tam metrów tego nie przeżyje. Nie docenili cię. - wyszczerzył się obrzydliwie - Twoja kochana siostrzyczka chyba też, przeżyła, co? To z nią uciekł tamten frajer? Nie ważne. Ktoś ich złapie. - machnął ręką od niechcenia a zza pniów pobliskich drzew wyłoniło się kilka ciemnych postaci.
- Widzisz, ja nie mam zamiaru popełniać tego samego błędu. Chyba nie myślałeś, że to jakaś saga w której stoczymy epicki pojedynek sam na sam? - zarechotał w obliczu nienamiętnej twarzy syna Baldura.
- Powinieneś być mądrzejszy. Zaatakować obóz, albo mnie to jedna sprawa, ale prawie wysadzić Mię? Zjebaliście. - odezwał się w końcu Luke z przerażającym chłodem oraz spokojem w głosie kontrastującym z tym wykrzywionym uśmiechem.
Nie czekał na ich atak. Sam przystąpił do ofensywy ciskając swój topór w klatkę piersiową najbliższego cienia posyłając go na ziemię. W tym czasie kolejna sylwetka zarzuciła mu łańcuch na rękę usiłując nie dopuścić do zebrania swojego oręża. Szarpnął ręką przyciągając mężczyznę do siebie, po czym złapał go za szyję, nogę i potraktował kręgosłup kolanem. Po okropnym gruchnięciu odrzucił zwłoki jak szmacianą lalkę. Wszystko wykonane z precyzyjną, cichą furią. Kolejni byli mądrzejsi, atakowali dwójkami. Ich ostrza mieniły się w świetle księżyca na przemian z rozlewaną przez obie strony krwią. Gdy złapał przedramiona przeciwnika i potraktował go z głowy, drugi zdołał ciąć go po regenerujących się plecach. Nabił jednego, na drugiego, ale pojawili się kolejni. Blokując ostrze swojego topora w ciele kobiety, przypłacił to rozcięciem na brzuchu. Za każdym razem regeneracja była coraz słabsza. Zdołał zgładzić kilku członków NoGods zanim jego dawny przyjaciel postanowił sam wkroczyć do akcji.
Posłał w stronę Luke'a kilka kul ciemnej energii. Przed dwoma zdążył się obronić, ale reszta boleśnie uderzyła w jego ciało. Zaprzestał używania swojego daru do regeneracji wystawiając się na ataki. Po kilku takich seriach w końcu padł na kolana mogąc tylko przyglądać się nadciągającej zagładzie.
- Patrzcie no... Nieśmiertelny Luke jednak nie jest taki nieśmiertelny... - Alvarez pysznił się swoim zwycięstwem podchodząc bliżej.
Bijący od niego chłód był już odczuwalny. Przez pół przymknięte powieki mógł tylko obserwować, jak okrążają go niczym hieny. Dla niego nie było już odwrotu, ale może przynajmniej Rudefordowi udało się zabrać stąd Mię. Jego misja została wykonana.
- Nie masz już nic do dodania? Na misjach zawsze byłeś taki wygadany. Taki idealny, taki niezwyciężony! Cóż... Pokonałeś kilku, tego nie mogę nie powiedzieć... - rozejrzał się po kilkunastu leżących w okolicy trupach - Ale klęczysz teraz pokonany, a wiesz, co zrobię jak już z tobą skończę..? - nachylił się do jego ucha by upewnić, się, że dobrze go usłyszy - Przyprowadzę Mię tutaj i zerżnę nad twoim trupem. Zawsze mi się podobała, tylko ty stałeś na przeszkodzie. Będzie mogła wykrzykiwać twoje imię. - uśmiechnął się paskudnie odchylając swoją głowę.
Jakież było jego zdziwienie, gdy dłoń Luke'a wystrzeliła i zacisnęła się na jego szyi, a on sam dźwignął się z kolan emanując coraz mocniejszym światłem. Cała jego sylwetka zaczynała świecić, a oczy wypełniły się nienaturalnym, błękitnym blaskiem.
- Znów popełniasz ten sam błąd. Herosi są bardzo emocjonalni. Powinieneś był bardziej uważać na lekcjach, wiesz, co odbija księżyc? - Luke uśmiechnął się złowieszczo odwracając twarz w stronę pełni.
- O kurwa...
Tylko tyle zdążył powiedzieć zanim noc stała się dniem rozświetlona błękitną supernovą. Wszystko w promieniu piętnastu metrów zostało doszczętnie spopielone. Wszystkie ciała, ludzie, a nawet przedmioty. Po środku tego wszystkiego pozostał Luke, wykończony, pobłyskujący jeszcze resztkami niespożytkowanej do końca energii majaczącej w tatuaży na jego prawej ręce. Stracił przytomność w przeciągu kilku sekund.
Gdy obudził się kilka dni później w szpitalu nie było nikogo, kto mógłby stanąć mu na drodze przed zobaczeniem siostry. Musiał zobaczyć na własne oczy, że przeżyła te masakrę i zwisało mu to, że przeszedł cały obóz z gołą dupą, okryty tylko szpitalnym wdziankiem. Dopiero po opierdzielu od Mii udał się z powrotem by przeleżakować obserwację. Na misje wrócił z nowym ferworem, zwłaszcza jeśli ktoś mu powiedział, że może to doprowadzić do zgładzenia syna Tartaru. Zrobi wszystko by jego siostra znów nie stała w obliczu niebezpieczeństwa.

- W przeciwieństwie do większości herosów jego dzieciństwo nie było aż tak tragiczne. Miał całkiem kochająca rodzinę, która rozpadła się wraz ze śmiercią jego siostry w bardzo młodym wieku. Dwa lata przed tym jak wysłano go do obozu.
- Za młodego chłopaka był raczej chuliganem. Przynajmniej do czasu aż nie pojawiła się jego przybrana siostra Mia. Był to punkt zwrotny w jego życiu, w którym wyporządniał, zajął się wszystkimi lekcjami na poważnie i zaczął roztaczać wokół siebie promienną aurę.
- Niepoprawny kobieciarz, ale która by nie uległa temu uśmiechowi?
- Boskim prezentem od ojca była złota bransoleta zmieniająca się w wielki topór.
- Sekretnie zawsze marzył by mieć szopa pracza, uważa je ze cholernie urocze zwierzątka.
- Ma uczulenie na truskawki, ale nikomu tego nie zdradza.
- Jego miłość do zwierząt jest tak silna, że ulubionym mięsem stała się wołowina.
- Zawsze zdaje się coś przegryzać. Ciężko go spotkać bez jakiejś przekąski.
- Zdecydowanie nie należy do rannych ptaszków. Zdaje się wychodzić z mieszkania dopiero gdy słońce jest w zenicie.
- Zaborczo chroni swoją młodszą siostrę, niezależnie od tego, czy to minotaur, demon, czy jakiś napalony gówniarz.
- Tak, jego matka bardzo lubiła żółwie ninja, od których dostał swoje drugie imię, które zdradził tylko Mii oraz Alaude
- Jego moc objawia się chłodnym, błękitnym światłem w przeciwieństwie do tego ciepłego, słonecznego.